1- اندامهای تولید گفتار کودک باید سالم باشند،
اما ممکن است علی رغم وجود ناهنجاریهای ساختمانی (مانند شکاف کام)، کودک صحبت کردن را یاد بگیرد.
2- کودک باید به بلوغ عصبی-حرکتی لازم رسیده باشد.
مطالعات کودکان نشان داده است که بین رشد مهارتهای کلیدی و اکتساب گفتار رابطه ای وجود دارد و تاخیر در اکتساب مهارتهای حرکتی اغلب با رشد کند گفتار همران بوده است .
سن (6 ماهگی)، مهارت حرکتی (به تنهایی می نشیند)، گفتار (غان و غون)
سن (12 ماهگی)، مهارت حرکتی (می ایستد و اولین قدم را برمیدارد)، گفتار (اولین کلمه)
سن (12-18 ماهگی)، مهارت حرکتی (به تنهایی راه می رود)، گفتار (عبارت کلمه ای)
3- سیستم شنوایی کودک باید سالم باشد.
در کودکانی که افت شنوایی دارند و یا در تشخیص شنیداری مشکل دارند، اغلب در رشد گفتار و زبان تاخیر نشان میدهند.
4 – شرایط عاطفی محیط کودک باید سالم و طبیعی باشد.
مهارتهای شفاهی کودک باید از نظر عاطفی حمایت شوند و اطرافیان از نظر جسمی و روحی سالم و پر انرژی باشند. مثلا اگر کودک در محیطی قرار گیرد که والدین دچار بیماری جسمی یا روحی باشند، انرژی آنها بر اثر بیماری کاهش میابد. بنابراین در روابط بین اعضای خانواده اختلال ایجاد میشود و نهایتا مهارتهای شفاهی کودک مورد حمایت و تشویق قرار نمیگیرد.
5 – بهره هوشی کودک طبیعی باشد.
برای کسب زبان شفاهی، کودک باید ظرفیت ذهنی لازم را داشته باشد که بتواند از نمادها استفاده کند. برای استفاده صحیح از نمادها کودک باید قادر به انجام دیگر عملکردهای شناختی از جمله توجه، تداعی و حافظه برای ذخیره نماد باشد. به عبارتی عملکردهای ذهنی کودک باید طبیعی باشد یعنی کودک برای اینکه بتواند صحبت کند، باید بتواند فکر کند.
6 – کودک باید محیط پرورشی مناسب و محرک داشته باشد.  
در این زمینه حداقل سه عامل محیطی مهم بر رشد گفتار و زبان موثر است:
الف- یک رابطه عطفی مثبت بین والدین یا مراقبین که با هم برای برقراری ارتباط به کودک میدهند.
ب- حداقل یک گفتار مناسب به عنوان الگو در اختیار کودک باشد که کودک از الگوهای زبان به صورت صحیح برخوردار باشد.
ج- موقعیتهایی برای جستجو و تجارت روز به روز که در آنها بحث و گفتگو شود.
بنابراین طبیعت و محیط هر دو در یادگیری زبان موثر هستند.